Mijn verhaal 

Zolang ik kan denken was ik op zoek naar authenticiteit. Als kind en ook later als theatermaker keek ik steeds achter het masker van mensen. Wie is iemand nou echt? Wat beweegt iemand? Ik kon dat altijd intuïtief voelen en was dan vooral benieuwd naar het échte verhaal. Tijdens mijn eerste studie Logopedie kreeg mijn vader een beroerte. Ik werkte op dat moment gedurende mijn stage met mensen met afasie (taalstoornis door niet aangeboren hersenletsel). Deze synchroniciteit was intens en bracht mij tegelijk ook in aanraking met de kracht van expressie. Zowel de mensen waarmee ik werkte, als ook mijn vader thuis, waren beperkt in hun talig vermogen. Ik ging hen intuïtief benaderen met mijn stem, gevoel en expressie. Mijn stagebegeleidster noemde dat toen: ''Je kan sterretjes uit je ogen schieten''. Er ontstond een opening voor gevoel en soms kwamen er ook weer woorden. Soms ook niet. Maar er was wel verbinding. Het werken als logopedist voelde toen niet als mijn pad. Ik koos na mijn studie voor het volgen van mijn hart en deed auditie voor de Docent Theater opleiding op ArtEZ in Arnhem. Daarnaast was ik bezig met een 1 jarige stemwerk opleiding in Rotterdam. Aansluitend heb ik een opleiding tot trainingsacteur gevolgd. Na mijn studies heb ik 10 jaar gewerkt als theater- en stemdocent in het hoger beroepsonderwijs. Tijdens mijn eerste zwangerschap behaalde ik mijn Master in Kunsteducatie. Ik had een erg druk bestaan, met een uitgebreid sociaal netwerk. Ik liep mezelf echter steeds weer voorbij. Ik kon niet volledig mezelf zijn. Ik was de verbinding met mezelf kwijt en ik racete door mijn leven. Tot mijn loopbaan na mijn tweede bevalling volledig tot stilstand kwam.
Er kwam tijd en ruimte voor mijn eigen herstel en persoonlijke ont-wikkeling.
De tijd tijdens deze zware burn-out en vervolgens de pandemie bracht mij letterlijk weer terug naar mijn eigen natuur. Ik wandelde bijna dagelijks, deed veel aan yoga, begon weer met zingen en schilderen en volgde een reiki cursus. In het kader van re-integratie onderging ik een sjamanistisch begeleidingstraject. Hierin kwam ik weer helemaal in contact met mijn creativiteit, kracht, intuïtie en passie. Niets was kwijt geraakt, er was niets stuk. Alleen was het opnieuw herinneren, verbinden en laten stromen. Het kind in mij herontdekken dat zich helemaal thuis voelde in de bossen, dat veiligheid en vrijheid kende met haar stem en haar creatieve zelfexpressie. Alles was er al. In de kern aanwezig.
Het proces in het ''Leren mezelf zijn'' en ook het omarmen van mijn flaws hebben mij veel gebracht. In eerste instantie rust en ruimte voor herstel en ook acceptatie van mijn neurodivergent denken en zijn. Het vinden van mijn eigen ritme, tijd en ruimte. Dit gaat lang niet altijd goed, maar ik kan steeds terugvallen op mijn basis in wat mij voedt. Hierin navigeer ik op mijn eigen manier door een wereld die als kind heel verwarrend aanvoelde en dat soms nog steeds doet, maar waarin nu echte verbinding en liefde voor mij bestaat. Inmiddels kan ik delen waar dit over gaat. Ik zet mijn creativiteit en ervaring graag in om voor jou een ruimte te faciliteren waar jij over gaat. Waar jij helemaal mag zijn. In alles. Op jouw manier herinnert en verbindt. Ik ben heel nieuwsgierig naar jouw verhaal. Het échte verhaal.
Ik blijf altijd hierin leren samen met jou. Naast jou. Mij steeds opnieuw verbazen, spelen en verwonderen en steeds weer opnieuw uitvinden. Er gebeuren magische dingen in de vrije expressieve ruimte. Ik zie je daar!
Je bent welkom met alles wat er in je leeft en geleefd wil worden!

In 2024 heb ik mijn onderneming opgericht vanuit mijn passie en eigen voorwaarden. Ik schreef er onderstaande tekst over:

Toen ik in 2018 van mijn zoontje beviel, werd er ook een meisje geboren.
Een onzeker meisje, een bang meisje, een kwetsbaar meisje. Dat meisje was ik.
Dit meisje was wanhopig op zoek naar liefde en acceptatie. Met name van mezelf.
Er was in het verleden geen ruimte voor deze kant van mij. Ik liet het nauwelijks aan iemand zien.
Uit angst gekwetst te worden in een kwetsbare positie, uit angst afgewezen te worden, uit angst dat iemand anders het helemaal ging bepalen en overnemen voor dit meisje, omdat zij het even niet zeker wist.
Na mijn tweede bevalling begon dit meisje ruimte te eisen en ik ging voor het eerst luisteren...…om vervolgens compleet uit balans te raken. Balans die ik had opgebouwd door als maar door te gaan, door alsmaar nieuwe doelen en hogere eisen te stellen, door alsmaar door te werken, te studeren en diploma’s te verzamelen.
Ik ging mijn loopbaan gebruiken om dit meisje te verstoppen in een kast, vol met jassen, dikke truien en vooral hele leuke en gezellige dekmantels. Je kon haar niet horen, niet zien. Zij kon soms bijna niet eens ademen, denk ik. Ik kon haar niet voelen.
Zij werd onzichtbaar…
Dit meisje is uit de kast!
Het hart van mijn onderneming
Ik kies voor zichtbaarheid
Ik kies voor openheid
Op haar manier...
In haar eigen tijd en ruimte!